Martwa za życia

Nie mam pojęcia, kiedy uda mi się wziąć za rozdził piąty. Straciłam wenę i chęci...

Możliwe, że nikt, bądź tylko malutka garsteczka osób to czyta. Cóż... Gdy o tym myśle, tracę chęci jeszcze bardziej. Ech :/

Przygotowałam jednak coś dla tych, którzy jednak postanowili przeczytać, skomentować. To dla tych osób mam ochotę czasami przysiąść i napisać choć trzy linijki.

Jednopartówka, którą publikuje jest... Taka jak wszystkie moje posty - bardzo króciutka, jednak mam nadzieję, że nie całkiem beznadziejna.

Dziękuje wam wszystkim i zapraszam do czytania!

Stała wyprostowana niczym struna na skraju dachu jednego z tokijskich wieżowców, przyglądając się szaremu i ponuremu światu z góry.

Jej chłodne spojrzenie szmaragdowych tęczówek lustrowało całe otoczenie z dystansem i ostrożnością, co jakiś czas ukrywając się pod pomalowanymi idealnie eyelinerem powiekami.

Nic prócz miejsca, w którym się znajdywała nie zdradzało jej zamiarów, a wręcz zaprzeczało temu co już za kilka chwil miało się wydarzyć.

- Kto by pomyślał... - wyszeptała uśmiechając się blado i unosząc swą głowę przed siebie w celu ujrzenia po raz ostatni nieboskłonu, który ku jej niezadowoleniu spowity był gęstą warstwą czarnych, smolistych wręcz chmur. - To koniec. - powiedziała, odruchowo ocierając łzę, która o dziwo nie wydostała się spod wachlarza jej długich rzęs, a pozostała nieznośnie zasnuwając mgłą jej oczęta.

Z początku sama myśl o odebraniu sobie życia była w jej pojęciu absurdalna - panicznie bała się śmierci, nie miała odwagi aby sięgnąć po nóż czy po szklankę wody, którą popiłaby trzymane już kikakrotnie w dłoni tabletki nasenne. Po upływie czasu, kiedy sprawy zaczęły przybierać coraz to gorszy obrót, zaczęła wręcz obsesyjnie myślec o odebraniu sobie życia, o zakończeniu całej tej złej passy, ciągnącej się z zapamiętaniem podczas już od dnia jej narodzin...

Wyciagnęła drżącymi od emocji dłońmi telefon komórkowy, który spoczywał bezpiecznie w kieszeni jej długiego płaszcza. Musiała zadzwonić, musiała mu powiedzieć, musiała przeprosić, że zostawia go samego.

- Sakura? - jego chłodny głos zabrzmiał po drugiej stronie w słuchawce, sprawiając, że po jej twarzy przebiegł cień usmiechu. Tak bardzo chciała przed śmiercią go jeszcze zobaczyć... - Mam ważne spotkanie, nie mogę teraz rozmawiać. - rzekł z lekką irytacją, będąc pewnym, że jego żona z braku pacjentów w szpitalu postanowiła z nim porozmawiać. Często tak robiła, zwłaszcza, gdy tak jak ostatniej nocy znajdywał się poza domem, a w jej sercu odzywała się potrzeba bliskości ukochanego.

- Wiem, Sasuke, ale... - jej głos ugrzązł w gardle, a ona sama zaniosła się cichutkim, tęsknym szlochem.  Żal ściskał jej krtań niczym bolesny łańcuch. - Chciałam się pożegnać. - wydusiła w końcu, tracąc całkowicie chłód jaki utrzymywała przez ostatnie kilka dni. W jej głosie natomiast zabrzmiały smutek, rozpacz, ale także zdecydowanie.

- Żarty sobie robisz? - zapytał rozjuszony, nierozumiejąc słów żony. - Widzimy się za dwie godziny...

- Nie, Sasuke... - przerwała mu szybko. - Nie zobaczymy się. Przepraszam - rzekła i przysunęła się jeszcze bliżej krawędzi dachu wierzowca. - Kocham cię. - wydusiła na zakończenie nim rzuciła swój telefon kilka metrów dalej. Nie obchodziły ją krzyki mężczyzny czy też jego głośne przekleństwa, które nadal dało się słyszeć w odrzuconej na twardy beton słuchawce. Zależało jej tylko, aby po raz ostatni usłyszeć głos męża, by móc odejść szczęśliwą. Nie potrzebowała, a nawet nie chciała rozmów i tłumaczeń. Za pewne gdyby wsłuchiwała się w tę aksamitną barwę jeszcze chwilę dłużej, nie dałaby rady zrobić tego decydującego ruchu.

Z łomoczącym sercem i przyspieszonym oddechem wystąpiła krok przed siebie by już po chwili z zawrotną prędkością lecieć w stronę twardego, betonowego chodnika.

O dziwo na jej twarzy wykwitł delikatny, szczęśliwy uśmiech.

Koniec zmartwień...

Koniec jej wszystkich problemów...

Koniec jej życia...

Odetchnęła z ulgą.

- Kocham cię, Sasuke - wyrzekła jeszcze nim jej ciało gruchnęło z łoskotem o wychłodzony, mokry od rozpoczynającego swój żałobny taniec deszczu asfalt...